Twijfel

De opmerking van de dame die mijn nieuwe website heeft gebouwd om misschien een kopje “Blogs” toe te voegen aan mijn site, maakte iets in mijn wakker, namelijk twijfel. Tsja, waarom zou ik dat doen, wat en waarover zou ik dan moeten schrijven? Er zijn op dit moment al zoveel mensen die bloggen, vloggen en actief zijn op social media dat ik niet het idee heb dat ik nog echt iets kan toevoegen. Daarnaast zijn alle onderwerpen zo onderhand wel een keertje aangeraakt en besproken. Zoals je wel kunt lezen ging mijn hoofd behoorlijk met me aan de haal.

Toch liet haar opmerking me niet los en na een paar dagen twijel heb ik gezegd: “oké, voeg het kopje maar toe… mocht ik per ongeluk de behoefte krijgen om iets te schrijven dan kan ik aan de slag”.

Door het zo te formuleren gaf ik mezelf de ruimte om het wel of niet te doen en kon ik het een beetje laten zwemmen … dacht ik… Toen mijn website bijna klaar was en ik heel erg blij werd van het resultaat, kwam ze toch nog een keertje terug op dit onderwerp. “Weet je wat” zei ze, “schrijf maar meteen drie blogpost, dan heb je daarna even rust om te bezinnen wat je hier precies mee wilt”. Haha, jaja, dacht ik, schrijf er maar meteen drie … één blogpost is al een heel gevecht en een hele opdracht voor me, laat staan drie! Maar oké, zoals dat blijkbaar bij mij werkt werd ik weer getriggerd door haar opmerking. Ik ben achter mijn laptop gaan zitten en dacht… waarom eigenlijk ook niet? Ik begin gewoon met één blog en we zien wel waar het schip strandt.

En daar zit ik nu… vol goede moed ben ik begonnen. Ik lees bovenstaande nog eens een keertje door en herken meteen een aantal oude patronen van mij en het kan zijn dat ze ook jou bekend voorkomen. Wij als HSP-er zijn snel geneigd om een stapje terug te zetten. Wij kijken altijd eerst even de kat uit de boom op vlakken waar wij ons niet zeker wanen. Andere mensen lijken altijd meer, beter en zelfverzekerder te zijn dan wij. Verder zie ook weer mijn oude valkuil: dat ik iets wat ik moet doen en waar ik over twijfel of wat ik lastig vind, net zolang vooruit blijf schuiven tot ik er niet meer onderuit kan omdat ik er ’s nachts van wakker lig.

Vroeger blokkeerde ik door deze patronen maar door de jaren heen heb ik geleerd dat het helemaal niet erg is om even een stapje terug te doen. Juist dat stapje terug geeft mij de ruimte om iets in alle rust te laten ontstaan. Ik hoef niet meteen overal enthousiast over te zijn want niet alles is even leuk en geschikt voor mij. Door mezelf die ruimte te gunnen haal ik meteen de druk ervan af. Door steeds weer een nieuwe kleine uitdaging aan te gaan omdat het me toch bleef bezighouden, leerde ik dat ik tot meer in staat was dan ik zelf altijd gedacht had. Het mooie hiervan is dat ik steeds enthousiaster werd en de nieuwe uitdagingen ook makkelijker oppakte omdat ik wist dat het je iets leuks opleverde. Zet mij tegenwoordig voor een groep mensen en ik praat met alle gemak een uur vol, dat heb ik in de loop der jaren stap voor stap geleerd. Ik weet nu dat ik dat kan en dat ik het fijn vind om te doen. Als je dan bedenkt dat ik vroeger als ik een spreekbeurt op school moest doen drie weken wakker lag, dan zie je toch de groei.

Door nu de uitdaging aan te gaan om een blog te gaan schrijven voor mijn website zet ik voor mezelf weer een stapje vooruit. Zo voelt het. En daar zit nu juist mijn les en tegelijkertijd mijn groei. Door te voelen of ik iets wel of niet moet doen, dus door naar mijn onderbuik te gaan en te voelen of het oké is, neem ik de juiste beslissingen en zet ik de juiste stappen. Mijn hoofd en daardoor dus mijn gedachten zaaien onrust en twijfel, mijn hart en mijn onderbuik geven duidelijkheid en rust. En dat is echt een weldaad. Toch schiet ik soms nog bij een nieuwe uitdaging meteen in mijn hoofd, dat blijkt wel uit bovenstaande, maar doordat ik geleerd heb om dat niet meer toe te laten, of misschien heel even toe te laten en het dan los te laten en te gaan voelen of het wat voor mij kan zijn, blijf ik niet vastzitten en kan ik vooruit.

 

Al schrijvende merk ik dat ik toch wel enthousiast word. Ik heb zelf behoorlijk wat mee gemaakt in mijn leven tot nu toe. Verder heb ik door de jaren heen hele mooie gesprekken met heel veel verschillende lieve mensen gehad en heb ik samen met hen bijzondere wegen mogen bewandelen. Hoe ik al deze kennis die ik vergaard heb ga omzetten in een blog dat is voor mijzelf nu ook nog een raadsel, maar ik vind het zeker de moeite waard om het te proberen.

De wetenschap dat dit stukje alleen gelezen wordt door mensen die daar zelf op klikken en dat ik het ze niet opdring helpt ook mee haha. Of deze keuze uiteindelijk levensvatbaar zal zijn, zal in de toekomst blijken. Ik geef mezelf ook nu weer de ruimte en de rust om dit verder te laten ontstaan.

Een ding weet ik nu wel…. Die drie blogs gaan er komen Lieke!